Ik snapte het niet, als kind, de angst voor het beest. Ik hield van hem en van Belle. Ik ging vroeger jaarlijks op eerste kerstdag met mijn moeder naar de bioscoop, waar we de nieuwe Disney Film gingen kijken. Op tweede kerstdag gingen we naar de MC Donalds, die op dat moment figuurtjes van dezelfde … Doorgaan met het lezen van Belle en haar beest

Ik ben zo´n echte klusvrouw. Zo één die het eigenlijk net niet kan: te onhandig, te lomp, te weinig goed gereedschap en te weinig precies. Maar ik vind het wel leuk om te doen, zo nu en dan. Nu hebben we een paar superfijne klusmannen om ons heen, die we regelmatig om hulp vragen. Ik … Doorgaan met het lezen van Klusvrouw

Ik hou van muziek en gelukkig is dat er altijd. In de zang van de vogels, in openbare ruimtes, in het rumoer op straat,  in de speakers van de wachtkamer op het werk, in het geluid van mijn hakken als ik over de stoep loop of gewoon vanzelf in mijn hoofd. Als ik de muziek, … Doorgaan met het lezen van Er is altijd muziek  

Met het schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat ik niet zo erg van mensen houd. Ik begrijp ze niet altijd even goed en reageer daardoor met de nodige regelmaat onhandig. Het kost me veel energie om dat te voorkomen en dat helpt niet echt mee. Beetje vreemd aangezien ik de hele dag met … Doorgaan met het lezen van Verplichtingen 

Ik volg in Londen een opleiding over familiebehandelingen. Altijd als ik weg ben van thuis krijg ik het weer. Het is net zo´n akelig klein monstertje dat je overal aan raakt en telkens wat groter wordt als ik daardoor geïrriteerd word. Als ik dan even niet oplet zit het met zijn dikke kont bij me … Doorgaan met het lezen van Rambi versus Jammerende Jenny

We hebben een vouwwagen gekocht. Een tweedehandse goed uitziende vouwwagen, waar we alleen nog 1 rits van mogen vervangen, maar verder is hij prima in orde. Ik vind het grappig sinds we bezig zijn met 'het zoeken van..' verdeelt de wereld zich voor mij in tweeën: de liefhebbers en de haters. Het is echt zwart … Doorgaan met het lezen van De vouwwagen

Ik ben moe. De crisisdienst gisteren was druk. De rust die ik verwachtte op een carnavalszondag bleek een utopie. Dat is niet erg, ik doe het graag. Soms is het ook vermoeiend, vooral als je slechts 1,5 uur kan slapen. Vanochtend naar het werk om wat zaken af te ronden en over te dragen. Ik spreek nog twee patiënten en laat helaas de rest verplaatsen, omdat ik mijn ogen niet meer goed open kan houden. Ik ga … Doorgaan met het lezen van Ode aan Radiolympia